|
|
|
Beste lezers, Inmiddels ben ik alweer een tijd terug uit Peru. Ongelooflijk hoe snel het allemaal is gegaan, de voorbereidingen en de reis zelf. Na twee trainingsweekenden en onze eigen activiteiten vooraf vertrokken we 14 juli naar Peru. Na een vlucht van 12,5 uur kwamen we ’s avonds aan in Lima, de hoofdstad. Hier overnachten we in een hotel en hebben we nog een bed om in te slapen maar dit zal voorlopig de laatste nacht in een bed worden. De volgende dag bezoeken we enkele musea in Lima. Hier leren we iets over de geschiedenis van de stad en maken kennis met de inwoners via een spel met opdrachten die we moeten uitvoeren. Op deze manier leggen we het eerste contact met de Peruanen. Voor de kinderen hier zijn wij zelf een attractie. We worden aangestaard en uitgebreid bekeken. ’s Nachts reizen we met de bus naar Ayacucho via een pas op 5 km hoogte. In Peru zijn de verschillen tussen arm en rijk erg groot en dat valt meteen op als we hier aankomen. In Lima zie je nog luxe. Ayacucho is arm. Je hebt in dit land maar een kleine middenklasse. Het grootste gedeelte is arm. In Ayacucho worden we begroet door de kinderen van Mama Alice en we krijgen van hen een welkomstcadeautje. Ons verblijf in Ayacucho is een kleine school die niet meer gebruikt wordt. Iedereen installeert zijn eigen slaapmatje met slaapzak. Dit wordt onze slaapplek. Daarna krijgen we een ontbijt: speciale broodjes met jam, typisch voor deze omgeving, genaamd chapla’s. Deze smaken erg goed. ’s Middags ontmoeten we onze buddy’s (begeleiders van onze eigen leeftijd) en samen met hen gaan we bij families thuis werken. We bouwen en verbouwen douches en wc’s en keukentjes. We maken andere indelingen waardoor een familie meer ruimte krijgt in huis. Families zijn vaak groot en de huisjes maar erg klein. We maken daken van nieuwe platen. Dit gebeurt allemaal in overleg met de families. Ik vind het heel bijzonder om te zien hoe zorgzaam deze gastgezinnen naar ons toe zijn terwijl ze zelf maar zo weinig hebben. Als we al een beetje cement aan onze handen hebben willen zij dat we dat meteen afwassen. Wat ze hier hebben is niet vergelijkbaar met onze douches, wc’s en woonomgeving. Hun huis is gebouwd van op elkaar gestapelde, gemetselde keien. Het dak is van golfplaten gemaakt. En hoe gewoon is het dat bij ons altijd warm water uit de kraan komt? Hier is dat meer een uitzondering dan een regel. Een wc is vaak een gat in de grond. Wij kregen bij ons gastgezin een emmer. ’s Avonds eten en slapen we bij deze gastgezinnen. Een hele ervaring. Wij waren met z’n drieën. In ons gasthuis was zelfs een bovenverdieping, iets wat de meeste huizen niet hebben. Met een overloop waar we niet samen op durfden te staan, bang dat hij het zou begeven. Ondanks dat we elkaar niet verstaan is het erg gezellig en wordt er veel gelachen. Doordat we bij deze mensen te gast mogen zijn leer je ze een beetje kennen. Ze hebben heel weinig maar zijn dankbaar voor alles wat ze wél hebben. Wij hadden etenswaren van thuis voor hen meegenomen. Ze waren hier heel blij mee. Zo maken we in dit dorp kennis met een aantal families die allemaal hun eigen verhaal en achtergrond hebben. Indrukwekkende verhalen die voor ons soms nauwelijks voor te stellen zijn. Dan merk je dat er vaak veel pijn en verdriet verborgen zit. Bij één gezin was een kind doodziek. Het zou niet meer beter worden. Van het sponsorgeld regelen wij een goed bed voor haar zodat ze nog zo comfortabel mogelijk ziek kan zijn. Ook betalen we voor verschillende kinderen een opleiding. Iets waar ze enorm blij mee zijn. Eén jongen wil heel graag kok worden. Wij helpen hem een eind op weg. Zo proberen wij, samen met Mama Alice, te investeren in de toekomst van deze mensen. Wij leren hier dat je elkaar niet altijd hoeft te verstaan om elkaar te begrijpen. Het is moeilijk maar ook leuk om zo contact te maken. We leren van elkaar. Zij zijn blij en dat maakt ons ook blij om dit mensen te kunnen bieden. Net als wij in Ayacucho zijn wordt het 10 jarig bestaan van Mama Alice gevierd. Het is een feest op een school. Ieder groepje van ons krijgt een aantal kinderen toegewezen die we een dansje of liedje of iets anders leuks aan mogen leren om dat later voor de rest van de school op te voeren. Dit was heel leuk om te doen maar ook erg moeilijk. De kinderen spraken geen woord Engels en wij geen woord Spaans. Dus was het moeilijk om elkaar te begrijpen en om de kinderen die energie voor tien hadden een beetje rustig te houden. ’s Avonds is iedereen moe maar het was een heel geslaagde dag. Een ander hoogtepunt van de reis is de ecolodge. Dit is een project van Mama Alice om hoog in de bergen een logeerplek voor gasten te realiseren waarbij de energie voorziening helemaal natuurlijk verloopt. Op deze manier willen ze geld voor de stichting in zamelen. We gaan naar deze plek om hier een begin aan te maken. Er is nu nog helemaal niets. We rijden met busjes over smalle weggetjes door de bergen waar heel wat mensen doodsangsten hebben uit gestaan. We hopen maar dat de chauffeur deze rit vaker heeft gemaakt. Als we aankomen moeten we eerst de berg weer een stukje aflopen. We moeten opschieten omdat het elk moment donker kan worden en aangezien er geen pad is, is dat niet handig. Gelukkig zijn we net op tijd beneden maar de tent moeten we opzetten in het donker. Hierbij komen onze charmante hoofdlampen toch wel erg goed van pas. Eten doen we samen rondom het kampvuur. Het is hier ontzettend mooi. Tussen de bergen in met een prachtige sterrenhemel. We kunnen zelfs de melkweg zien! In het dal zien we de lichtjes van Ayacucho en af en toe wat vuurwerk dat de lucht in gaat. We vertellen en zingen samen. Het is ontzettend gezellig. De dagen dat we hier zijn is het hard werken maar wel erg leuk. We maken de weg vrij om paden aan te kunnen leggen en maken trappen. Helaas zijn er veel mensen ziek door de ijle lucht en door de zon. Daardoor is onze werkgroep nogal uitgedund. Eén avond bij de ecolodge maakt een Peruaan Pacha Manca voor ons. Een gerecht dat onder de grond wordt bereidt. Heel apart om te zien. Er wordt een kuil gegraven waar gloeiend hete stenen, uit een vuur, in komen. Dan veel kruiden, kippen en groenten. Dit wordt afgedekt waardoor een oven onder de grond ontstaat. Hier moeten de kippen een aantal uren in garen. Het smaakte heel lekker. De dagen bij de ecolodge vliegen voorbij. Het is jammer als we weer moeten vertrekken. Op de terugweg naar Ayacucho eten we in een restaurant. En ja hoor. Hier mogen we eindelijk cavia proeven! In Peru is dit een delicatesse op de menukaart. Ik vind het erg lekker. Vanuit Ayacucho is het tijd voor een trekking van 7 dagen. Deze hebben we allemaal een beetje onderschat. Het is echt loodzwaar. Door de hoogte zit er minder zuurstof in de lucht waardoor we allemaal heel snel moe en buiten adem zijn. Na bijna 5,5 uur bikkelen, met het prachtigste uitzicht dat we ooit hebben gezien, hebben de meesten het toch gehaald. We zijn 1178 m gestegen! We overnachten in tentjes bij een kleine school in de bergen. De volgende dag gaan we hard aan het werk om de school op te knappen. We timmeren, schuren en verven en leggen een moestuin aan. Wij zorgen voor de materialen. We regelen lesmaterialen en betalen ook weer schoolgeld voor kinderen. Mama Alice heeft bekeken wat en waar dit nodig is. Ook maken we nog een dak op een extra leslokaal. We doen spelletjes met de kinderen met krijt, belleblaas en ballonnen. Voor veel spelletjes hoef je elkaar niet te verstaan om veel plezier te hebben. Hier in de bergen maken we een groot Incafeest mee. Dit was heel bijzonder. Veel muziek en mensen in de kleurrijkste kleren. We mogen 500 leerlingen van de school onze dans aanleren. Na een hele tijd gedanst en gezongen te hebben willen de kinderen allemaal met ons op de foto en een handtekening. Na nog een korte rondleiding door de stad gaan we verder met de trekking. Vandaag is een stuk minder zwaar, we lopen vooral bergaf. Aan het einde van de dag gaan we zwemmen in een rivier maar hebben er natuurlijk niet aan gedacht dat dit water van hoog uit de bergen komt en ijs- en ijskoud is. Het was zo koud dat we onze voeten niet meer voelden. Maar de pret was er niet minder om. Dan begint de laatste dag van onze trekking. Het is weer een hele zware tocht. Alleen maar stijgen. Uiteindelijk komen we aan bij een groot meer dat ooit werd aangelegd voor de Incakoning. We krijgen uitleg door gidsen. Met busjes gaan we terug naar Ayacucho waar we ’s avonds pizza eten. Maar na al deze dagen van voornamelijk kip met rijst, en rijst met kip valt deze heerlijke pizza bij de meesten een beetje zwaar waardoor we niet meer naar de disco gaan. Met taxi’s gaan we terug naar het schooltje en vallen hier als een blok in slaap. Ook hier in Ayacucho knappen we weer een school op. Timmeren, schuren, verven. De Peruanen helpen enthousiast mee. In de schooltjes waar we werken kunnen we de leerlingen een groot aantal sponsorspullen en lesmaterialen aanbieden. De mensen hier zijn er heel blij mee en dankbaar. ’s Avonds gaan we met de groep naar het kantoor van Mama Alice. Samen met de straatjongens kijken we een film, die ze zelf gemaakt hebben, over hun leven. Erg indrukwekkend. Dan nemen ze ons mee naar het riool waar zij eerder woonden. Ze vertellen ons wat ze hebben meegemaakt in hun leven en hun heftige verhalen maken bij ons allemaal heel wat los. Eén jongen laat ons zien waar hij sliep toen hij in het riool woonde. Het is moeilijk voor te stellen dat je hier kunt wonen, slapen en leven. Als we het er later met onze eigen groep over hebben worden we allemaal emotioneel. Mama Alice begeleidt ook tienermoeders. Ze proberen deze meiden een opleiding te laten volgen om zo niet alleen hen zelf maar ook hun kinderen een toekomst te kunnen bieden. Wij bieden hun sponsorgeld voor deze opleidingen. Het is mooi om de blijdschap van deze meiden te zien. Bovendien geven wij aan hen nog een deel van onze eigen spullen, zoals kleren die wij best kunnen missen en nog wat meidendingen zoals nagellakjes en lippenstift. Want zij hebben bijna niks. Het is voor ons allemaal een groot plezier. De jongens uit onze groep gaan nog met de straatjongens voetbalschoenen kopen. Ze zijn er dolgelukkig mee. En samen een wedstrijdje voetballen is altijd leuk. Naderhand gaan we met zijn allen popcorn kopen bij één van deze jongens. Binnen 20 min had hij zijn hele dagopbrengst bij elkaar. Hij straalde van geluk. De laatste paar dagen van onze reis gaan we samen als groep nog raften, sandboarden (snowboarden door de woestijn) waarbij je veel zand kunt eten. En nog buggyrijden. Dit was in het kort onze waanzinnig mooie reis. Het waren drie heel bijzondere weken en het is moeilijk om deze samen te vatten. Ik heb ontzettend leuke mensen leren kennen en heel erg veel geleerd. Ik weet nu een klein beetje hoe het voelt om in armoede te leven. Nog wel eten te hebben maar dagelijks rijst met kip, of kip met rijst. Broodjes met jam of kaas. Wel lekker maar als je niet op tijd bent heb je alleen nog jam. Als het avondeten bestaat uit alleen groentesoep met een kopje thee met veel suiker. Hoe belangrijk het is om elkaar te helpen als het nodig is en dat dan ook te doen. Ik zal nooit meer vergeten dat dit de woorden waren van een straatjongen uit het riool. Hoe uniek de onderlinge band wordt die ontstaat als je als groep in deze omstandigheden leeft. De omschakeling van thuis naar Peru was groot, maar de omschakeling terug naar huis was misschien nog wel groter. Ik had dit voor geen goud willen missen. Ik ben mijn sponsors dan ook heel dankbaar dat zij deze onvergetelijke reis voor mij mogelijk hebben gemaakt. | |||
|
Saludos, Vera |
Groetjes, Vera | ||
|
Van velen van jullie mocht Vera sponsorgeld ontvangen voor haar reis naar Peru. Als u deze link gebruikt kunt u mee kijken met wat zij op dit moment aan het doen is met uw sponsorgeld. http://www.global-exploration.nl/wordpress/trevianum-blog/ Zij is jullie heel dankbaar dat u dit voor haar en vooral voor de mensen in Peru, mogelijk heeft gemaakt. | ||
|
Beste lezers, Deze zomervakantie reis ik met nog 35 andere leerlingen uit de bovenbouw van het Trevianum, 7 begeleiders en een arts, 3 weken naar Peru. De reis wordt georganiseerd door de stichting Global Exploration. Het doel van deze stichting is om Limburgse jongeren kennis te laten maken met de wereld, en in het bijzonder met ontwikkelingslanden, onder het motto: “Niet met lege handen reizen.” en “Scholen voor scholen.” Nederlandse scholen werken samen met andere scholen in partnerlanden. Fondsen worden ingezameld en worden, na verdubbeling door de stichting Wilde Ganzen, geïnvesteerd in het onderwijs, de zorg, lokale economie en duurzaamheid in de partnerlanden. In Peru werken we samen met de stichting Mama Alice. Het is een initiatief van Fréderique Kallen, ze heeft de stichting vernoemd naar haar overleden moeder Alice Kallen-Frijns. Mama Alice zet zich in voor straatkinderen, kinderen uit arme gezinnen en tienermoeders want elk kind verdient een Mama. Ik heb er heel erg veel zin in en ik ben blij dat ik de kans krijg om mee te reizen naar Peru. Dit wordt een heel bijzondere reis: samen 3 weken lang met een grote groep mensen rondreizen aan de andere kant van de wereld, in een hele andere cultuur. Om zelf mee te maken hoe het is om in armoede te leven. Iets wat je pas echt begrijpt als je er zelf midden in zit. We trekken 3 weken door Peru om op verschillende plekken de handen uit de mouwen te steken en het voor de mensen die er wonen het leven wat gemakkelijker te maken. Zo maken we op onze manier de wereld toch een klein beetje beter. Voor deze reis is het nodig dat iedereen een bedrag van €1800,- aan sponsorgeld ophaalt. Samen met de groep verzinnen we allemaal acties om dit bedrag op te halen. Ook heeft iedere deelnemer zijn eigen netwerk dat hij aanspreekt om het sponsorbedrag bij elkaar te krijgen. Mijn netwerk dat zijn jullie! Daarom zou ik jullie willen vragen om mij te sponsoren. Elke bijdrage is welkom! Alle kleine beetjes helpen! Op deze manier steunen jullie mijn project, maar jullie krijgen er natuurlijk ook iets voor terug: Als u een bedrag sponsort vanaf €25,- krijgt u een mooie groetkaart vanuit Peru. Als u een bedrag sponsort vanaf €100,- krijgt u:
Als jullie mij willen steunen kan dit door een bedrag over te maken op deze rekening: NL70RABO0150206690 Tnv L.J. Savelkoul (Dit rekeningnummer is van mijn ouders maar via deze rekening maken wij het geld over naar de rekening van Global Exploration). Het is ook mogelijk om uw bijdrage bij ons af te geven of in de brievenbus te doen. Mijn adres is: Kerkstraat 89, 6114 JZ Dieteren Als er nog vragen zijn kunnen jullie mij hier bereiken: E-mail: vera.savelkoul@gmail.com Tel: 06-48582231 | |||
|
Gracias de antemano! Saludos, Vera Savelkoul |
Alvast bedankt! Groetjes, Vera Savelkoul | ||