Bron:
Dagblad de Limburger dinsdag, 18 augustus 2015
door VIKKIE BARTHOLOMEUS (verhaal) en STEFAN KOOPMANS/HELIC MANS/HELICO (foto)
OVER LIMBURG
>DIETEREN
Candario Z
In een fractie van een seconde is het gebeurd: klik. De helikopter vliegt met tweehonderd kilometer per uur over, maar de camera heeft dit verstilde tafereel toch weten te vangen. Wat een rust, wat een sereniteit daar beneden. Relaxed staan deze paarden te genieten van hun vrijheid. Geen zorgen, volop gras in de buurt. Aan het hoefgetrappel langs de kant en de koffiemelkwolk die zich in het water heeft gevormd is te zien dat ze op deze hete dag net lekker verkoeling hebben gezocht.
Wie leven in deze paardenhemel? Dit zijn geen plompe konikspaarden of andere wilde knollen, maar duidelijk raspaarden. Glanzende vachten, ranke benen, verzorgde manen: wat doen die in een buitengebied? De eenzame witte merrie tussen zeven bruine ‘vossen’ fascineert. Een intensieve zoektocht brengt ons bij Staatsbosbeheer; het blijkt natuurgebied De Doort te zijn wat we zien. En die paarden? Die zijn van een fokker en handelaar uit Dieteren. Ivy. Zo heet de witte merrie, een KWPN: Koninklijk Warmbloed Paard Nederland. Royalty zeg maar. 26 jaar oud is ze, en ze geniet van haar welverdiende rust als fokmerrie van springpaarden. Ze heeft edele broers die geëmigreerd zijn naar Mexico en Canada; broer Powerpoint deed ooit zelfs mee aan de Olympische Spelen. Sowieso is het allemaal adellijk bloed dat hier staat, met stambomen vol grootheden als Nabab de Rêve, ooit vijftiende op de wereldranglijst. Het sperma van de hengsten is goud waard. Er zijn twee jaarlingen bij, jonkies. Just Ivy is de kleindochter van Ivy, mag bij oma in de wei. En ook Donna Cadanza is pas een jaar oud. Verder bestaat de kudde uit Candario Z, Indian Gold, Mylord Carthago, High Fever en het donkerste dier is Ehrano. Van mei tot november staan ze in De Doort. Het gaat er gemoedelijk aan toe; ze zijn familie of kennen elkaar uit de stallen. Testosteron en hiërarchie zijn hier geen issue. Het water is een tichelgat; vorige eeuw werd hier klei uitgegraven om dakpannen van te bakken. De klei werd door boerenknollen afgevoerd naar De Valk, toen een van de grootste dakpannenfabrieken van Europa. Toen moesten de paarden hier flink zweten. Nu is het alleen nog de hitte die ze laat transpireren.

Na de zomer zal Over Limburg in boekvorm verschijnen met veel fraaie luchtfoto’s.

Bron:
Dagblad de Limburger maandag, 4 juli 2011
door Nick Bruls
Al veertig jaar langs de OLS-route
COMMENTAAR Ervaringsdeskundigen Hilda Montforts en Marleen Deuss ontzien al jaren niets of niemand tijdens OLS
Al veertig jaar zitten ze als Statler en Waldorf van de Muppets langs de route van de OLS-optocht om alles wat ze voorbij zien trekken te becommentariëren: Hilda Montforts en Marleen Deuss uit Dieteren.

Marleen Deuss (tweede van links) en Hilda Montforts (derde van links) geven al veertig jaar hun eigenzinnig commentaar. foto Bas Quaedvlieg

Een klein meisje zwaait vanuit de optocht het publiek in de straten van Dilsen- Stokkem vriendelijk toe. Ze maakt deel uit van schutterij St. Barbara uit Tungelroy. Op de stoep zwaait Hilda Montforts uit Dieteren even vriendelijk terug. Haar buurvrouw Marleen Deuss, afkomstig uit hetzelfde dorp, doet dat niet. „Ziet er leuk uit, maar het hoort niet”, is haar oordeel.
En zo hebben de dames over alles wat voor hun neus voorbij trekt wel een mening. Ze spreken uit ervaring. Al veertig jaar zit Montforts op een klapstoel langs de optochtroute. Voor het eerst toen haar zoontje (toen acht jaar oud) als bielemannetje meeliep. Toen hij ging trouwen en kinderen kreeg, zei hij de schutterswereld vaarwel. Montforts niet. „Ik vind het geweldig. We gaan met een groep van een man of tien. Allemaal uit Dieteren. Op de parkeerplaats picknicken we eerst. Deze keer hadden we een heel koud buffet, dat over was van een feestje een dag eerder.” Tijdens de stoet gaan plakjes cake en gekookte eieren rond. Het bevalt de dames wel wat ze zien. „Voor Belgen is het best leuk.”
Maar diezelfde Belgen mogen nog wel wat werk besteden aan hun presentatie. „Vijf jaar geleden was het nog erger, maar ze moeten nog veel leren”, zegt Deuss. „Kijk, die loopt alsof hij een natuurwandeling maakt. Dat ze ’m maar snel eruit halen voor het defilé.” Volgens de dames zijn de Belgen qua houding een stuk slordiger dan de Nederlandse Limburgers. „Of die de exercitie niet oefenen..?”
Klappen doet het tweetal alleen voor de koningsparen. Montforts favoriete onderdeel. „Die van Grevenbicht loopt uit de maat, zie je dat?” Volgens de Dieterse loopt de koningin uit Klimmen er daarentegen „keurig bij voor haar leeftijd”. Moet het duo niet wat milder zijn voor de koninginnen, die vaak niet eens lid zijn van een schutterij, maar slechts deelnemen omdat manlief de vogel heeft afgeschoten? „Een kwestie van oefenen”, vinden de commentatoren eensgezind. „Maar goed, sommigen missen gewoon het gevoel. Net zoals niet iedereen even soepel danst.”
Wie nu de indruk krijgt dat er van alles schort aan de deelnemende schutterijen, heeft het mis. „Elke vereniging doet een jaar lang moeite om op het OLS zo goed mogelijk voor de dag te komen”, zegt Montforts en ze zet haar woorden direct kracht bij wanneer ze St. Urbanus uit Montfort ziet langstrekken: „Móóie schutterij. En dat heeft niks met mijn achternaam te maken.”
Na nummer honderd, St. Antonius uit Nederweert, zitten de twee nog altijd even goedgezind in hun klapstoel. Worden ze dan echt niet moe van steeds dat zelfde ritme? „We vinden het altijd jammer als het weer voorbij is”, zegt Deuss. „Bij regen leggen we vuilniszakken over onze schoot en als het snikheet is, zetten we een parasol op. Maar het OLS missen we nooit.”

Bron:
DDL editie Sittard-Geleen woensdag, 12 mei 2010

‘Di-rect in hermeniekespaviljoen Dieteren’

VOORBEREIDING • 300 vrijwilligers gezocht • Zaate hermeniekes kunnen inschrijven voor LK
door Erwin Schmidt

DIETEREN – Voor Dieteren is het Limburgs Kampioenschap Zaate Hermeniekes 2010 (LKZH) misschien wel het grootste evenement dat in het dorpje plaatsvindt sinds het Oud Limburgs Schuttersfeest in 1985. De organisatie heeft de bekende band Di-rect gecontracteerd om samen met coverband Network en DJ Dennis op vrijdag 29 oktober het feestweekend af te trappen.
Voorzitter Paul Opgenort van de organisatie zegt dat publiekstrekker Di-rect nodig is om uit de kosten te komen. „In het reglement staat namelijk dat het LKZH zelf gratis toegankelijk moet zijn. We moeten er heel wat voor optuigen en willen de kosten zo over meerdere avonden spreiden.”
Gehoopt wordt dat de band Di-rect, die aanstaande vrijdag trouwens het nieuwe album This is who we are uitbrengt, voor een uitverkocht huis zorgt. Een huis dat gaat bestaan uit een feestpaviljoen dat plaats biedt aan tweeduizend toeschouwers. Een locatie voor de tent heeft de organisatie al op het oog, maar Opgenort wil daar pas meer over zeggen als alle benodigde vergunningen binnen zijn.
Zaterdag 30 oktober volgt de 28ste kampioensstrijd van de Limburgse zaate hermeniekes, die zich nog tot 26 juni kunnen inschrijven voor het LKZH. Het kampioenschap komt naar het kleine Dieteren omdat zaate hermenie Jonk Vleisj uit dit dorp vorig jaar in Horn met de titel aan de haal ging. Voor zondag 31 oktober staat vooralsnog een Limburgse middag gepland, maar daarvoor zijn nog niet alle contracten rond. Al met al zijn zo’n driehonderd vrijwilligers nodig om de tent in te richten, bardiensten te draaien en de garderobe te bemensen. Opgenort doet een beroep op Dieterense verenigingen om bij te springen. Op 1 juni wordt voor (kandidaat-) vrijwilligers een voorlichtingsavond gehouden in gemeenschapshuis De Koppel.

→ Kijk voor meer informatie op: www.lkzh2010.nl

Bron:
DDL editie Sittard-Geleen zaterdag, 02 januari 2010

‘Hoezo Dieteren een spookdorp? Dieteren lééft!’

ONDER DE KERSTBOOM
door Nick Bruls
Iemand die afgelopen jaar in het nieuws kwam, mag een boekenpakketje van de krant weggeven aan iemand die het verdient. Voor wie legt de uitverkorene dit cadeautje onder de kerstboom? En waarom? Vandaag: zaate hermenie Jonk Vleisj dankt hun succes aan café-eigenaren Jo en Wilma Spelthan.


Achter de bar Wilma en Jo Spelthan met kleindochter Britt.  foto Ermindo Armino

Kinderen van de kroeg
Een vergadering? Tussen Kerstmis en Nieuwjaar? Terwijl ze weten dat we gesloten zijn? Da‘s gek. Mark Peters, voorzitter van zaate hermenie Jonk Vleisj uit Dieteren, heeft cafébazen Jo en Wilma Spelthan duidelijk onder valse voorwendselen naar hun kroeg gelokt.
Geen vergadering deze avond, maar een uiting van waardering van de muziekgroep aan de uitbaters. Een delegatie van meer dan twintig muzikanten verzamelt zich in het thuishonk na een oproep via de mail van Peters. „Hee”, reageert Wilma, „dat mailtje heb ik niet gekregen.” Waarop Peters antwoordt: „Ik weet wel wanneer ik je uit de lijst moet laten.” „Zoals ook nu weer blijkt, krijgen we alles voor elkaar wanneer we Jo en Wilma benaderen. Daarnaast heeft Wilma de kleding gemaakt waarmee we het LKZH wonnen”, legt de voorzitter de keuze uit. „Als iemand een bedankje verdient, dan zijn zij het wel.”
Terwijl Jo deelneemt aan zijn eigen rondje van de zaak, vertelt Wilma waarom ze de ‘jongens en meisjes’ van Jonk Vleisj zo graag mag. „Toen wij café De Koppel acht jaar geleden overnamen, was Jonk Vleisj nog maar net opgericht”, herinnert zij zich. „De leden waren toen vijftien of zestien jaar en we zagen ze een beetje als onze kinderen.” Kleine kinderen worden groot. Dat geldt ook voor muzikanten. Ze worden verliefd, studeren af, gaan elders wonen. Toch keren ze steeds weer terug naar waar het ooit begon. „Ze komen altijd terug naar De Koppel. Voordat ze gaan stappen of juist wanneer ze terugkomen. Willen we net gaan sluiten om drie uur ‘s nachts, staan zij voor de deur. ‘Ach, doe nog effe open’ klinkt het dan. Zó lief.” Bovenal is De Koppel de uitvalsbasis van de zaate hermenie. Daar wordt geoefend en gezellig een glaasje bier gedronken. Of ‘vergaderd’, zoals dat in hun eigen woorden wordt genoemd.
Het leidde in oktober tot een eerste plek bij het Limburgs kampioenschap. Een foto achter de bar verraadt het al: de familie Spelthan was erbij. Jo voorop in groengele jas. „Na twee keer een tweede plek werd het tijd voor een overwinning.” En zo geschiedde. „Dat lag heus niet aan mijn kleding. Nee, het was puur aan hun inzet te danken.”
Een uitspraak die Peters op zijn beurt direct weer relativeert. „Er nemen altijd negentien hermeniekes deel, die aan elkaar gewaagd zijn. Door redelijk te spelen en veel lol uit te stralen, proberen we hoge ogen te gooien. De ontlading was enorm. Geloof me, er zijn die avond heel wat traantjes gelaten.” Een overwinning met gevolgen. Volgend jaar vindt het festijn in Dieteren plaats. Wilma Spelthan meldde zich meteen aan bij het organisatiecomité.
„Dat gaat ons wel lukken. We zetten een feesttent op naast het café en de vrijwilligers bieden zich vrijwillig aan.
Hoezo, Dieteren een spookdorp? Dieteren lééft.”


‘Na Erwin vorig jaar nu topact als afsluiter vrouwenzitting Dieteren’
Acht jaar geleden namen Jo en Wilma Spelthan café en zaal De Koppel in Dieteren over. Daarmee werd het echtpaar direct het middelpunt van het kerkdorp. Want in het buurthuis komt alles samen. Het hele dorpsleven ontmoet elkaar hier. Carnaval, sport, muziek, alles komt bij elkaar in De Koppel. Wilma introduceerde een jaar na de overname de Dieterense vrouwenzitting. Een initiatiefdat zeer gewaardeerd wordt in het dorp, zo blijkt. De eigenares gunt ons een primeur. Op 31 januari presenteert ze tijdens een nieuwe editie een topact. Vorig jaar stond Erwin op de bühne in het Susterense kerkdorp. Die haalt het bij lange na niet bij de afsluiter die Wilma deze keer in petto heeft, verzekert zij. „Een winnaar”, geeft ze als tipje van de sluier. Fonkelende ogen bij voorzitter Mark Peters van zaate hermenie Jonk Vleisj verra-den al een beetje over welk gezelschap de organisator praat. Inderdaad, wie Jonk Vleisj in actie wil zien, moet 31 januari naar Dieteren komen. Maar een topact betekent doorgaans ook al snel volle bak. Kaarten bestellen voor de carnavalsactiviteit is noodzakelijk.

Bron:
Dagblad “De Limburger” van vrijdag, 20 februari 2009 pagina A17.
door Peter Heusschen

‘Bij pekelvrij weer mag de SEVEN soms los’
In ‘Mijn auto’ vertellen lezers over de band die ze met hun auto hebben.


foto Rob Oostwegel

Paspoort
Naam: Peter Koren
Woonplaats: Dieteren
Leeftijd: 48 jaar
Rijbewijs sinds: 1979
Auto: Nova 7 Bouwjaar: 1969-1992 (!)
Gewicht: 580 kg
Motorinhoud: 2 l
Motortype: 4 cil. Lijn
Vermogen in pk: 145 Topsnelheid: 235 km/u
Verbruik l/km: 1:4
Gekocht in: onderdelen sinds 1990
Huidige waarde: €17.000,-
Km-stand aanschaf: 0
Km-stand nu: 27310
Kosten
Onderhoud/reparatie: €500,-/j bij straatgebruik
Belasting: vrij
Verzekering: €500,-/j

De groene Nova 7 staat deze middag onder de poort. Het is een open raceauto van zeshonderd kilo. Kenmerk: hij heeft een hekel aan het zout dat 's winters op het asfalt ligt. Eigenaar Peter Koren zegt: „Alleen bij pekelvrij weer mag mijn Seven af en toe even los.”
Maar het echte racen met deze auto behoort tot het verleden. De Nova is met pensioen. Tot voor kort stond hij te verstoffen in de garage. Koren dacht erover zijn zelfgebouwde vriend te verkopen. Echtgenote Anja weerhield hem van dat snode plan. „Je krijgt daar spijt van”, zei ze. Haar man luisterde en behield zijn auto. De Seven, zoals hij zijn racer noemt, begon een tweede, maar rustiger leven. „Ik heb mijn Nova in ere hersteld, compleet met de bestickering uit 2002.” Peter Koren is in het dagelijks bestaan een zelfstandige werkende mediator, loopbaanbegeleider en organisatieadviseur. „Een mediator is een onpartijdige conflictbemiddelaar”, verklaart hij. „Niet iedereen weet dat.”
In zijn jeugd sleutelde Peter aan brommers. Technische dingen interesseerden hem. Toen zijn vader een deukje in zijn Alfa Sud reed, bood hij spontaan aan dat te verhelpen. En passant liet hij daarna de groene Alfa overspuiten in een vrolijke, hemelsblauwe kleur. Zijn vader stelde het surplus aan initiatief niet op prijs. Zeker omdat hij als advocaat niet te veel frivoliteit mocht uitstralen. „Het gevolg was dat ik snel eigenaar werd van een blauwe Alfa.”
De studententijd volgde met verbouwde Deux Cheveaux en een Volkswagenbusje. Paste bij de jaren tachtig. Onder de spoorbrug in Delft stond een Lotus 7. „Ik dacht dat het een buggy was”, herinnert Koren zich dat moment. De Lotus bleek echt. Pardoes liep hij daarna op een autobeurs Henk van Aalstede tegen het lijf een bouwer van lichte chassis geënt op de Lotus 7. „Het is niet moeilijk om daar een auto van te maken die lijkt op de door jou gewenste Lotus”, zei de chassisman. „Je koopt gewoon een gebruikte Ford Taunus, haalt daar de motor, overbrenging en aandrijving uit, even bij de Nova inbouwen en klaar is Kees.” Doen, moedigde Anja hem aan en een paar dagen later arriveerde het chassis boven op een auto-imperiaal. Bij de bouwmarkt kocht Koren aluminium voor de portieren, een Ford in Maastricht en de rest van de benodigde onderdelen kwam uit alle windstreken. Toen zijn Seven uiteindelijk klaar was, volgde Peter een Zandvoortse cursus ‘verhoogde rijvaardigheid’ en zag zichzelf plots terug op de racebaan. „Er was een stille wens van een kleine jongen in vervulling gegaan. Net als in een stripboekverhaal.” Peter Koren racete jaren in Zandvoort, Assen, Zolder, Franchorchamps en op de Neurenbergring. Hij schreef het kampioenschap van 2001 en 2002 in de Dutch Super Seven Competition en de Super Lite Series op zijn naam. De prijzenkast in de garage staat vol met glimmende bokalen.
Nu, anno 2009, is de racerij al lang voorbij. Peter Koren geeft nu gas in zijn zwarte Volvo. Zoon Tygo, negen jaar oud, begint al voorzichtig te lonken naar een plaatsje achter het stuur van vaders groene Seven. Er is een korte weg naar die plek: een deuk maken in de Seven en laten overspuiten. In hemelsblauw.

Bron: DDL maandag, 09 februari 2009

COMEBACK: Judoka uit Dieteren komt sterk terug na blessure Nationale titel voor Penders

door Peter Schoeber

JUDO - Janine Penders uit Dieteren heeft haar comeback op de tatami gevierd met de Nederlandse titel (-20 jaar) in de gewichtsklasse boven 78 kilogram. In Nijmegen werd ook Juul Franssen uit Reuver nationaal kampioen.

Bijna een jaar werkte Janine Penders aan haar comeback. De zeventienjarige leerling van het Trevianum in Sittard raakte in oktober 2007 geblesseerd aan haar voorste kruisband en meniscus, werd ondanks deze blessures vorig jaar nog eerst Nederlands kampioen om vervolgens in maart 2008 onder het mes te gaan. Vooral onder leiding van fysiotherapeut Rob Ummels werkte de judoka van JC Hercules uit Pey-Echt intensief aan haar herstel. „Het ging écht goed op dit NK, al voelde ik me wel wat gespannen. Tenslotte heb ik lange tijd niets gedaan en heeft de concurrentie door kunnen trainen.” Ondanks haar tijdelijke afwezigheid kreeg Penders vooraf opnieuw de favorietenrol toegewezen. „Je mag dan wel favoriet voor de eindzege zijn, je moet het wel even doen. De tegenstander verdedigt alleen maar en neemt geen initiatief.” Dus deed ze het maar zelf. In sneltreinvaart smeet ze de tegenstanders van de mat. Alleen de finalepartij tegen Melanie Kuijpers duurde de volle vier minuten en won ze met waza- ari. „Ik hoop me dit jaar te kunnen kwalificeren voor de EK.”
Brons was er in de klasse tot 48 kilogram voor de Heerlense Lilo Schultz, judoka van Hercules. Het was Nederlands seniorenkampioen Mandy Tjokroatmo, die Schultz de weg naar de finale blokkeerde en zelf de titel zou pakken.
Daisy van Loo van Judoteam Maastricht pakte eveneens brons door winst op Jeanne van Hal en toonde zich na afloop tevreden over de derde plaats. Ook coach Martin Schonewille toonde zich tevreden over de dag. „Shirley van Loo verloor om brons in de golden score en ook Roel Albert was dicht bij een podiumplaats, maar verliest in de zoemer met een yuko de kans op een golden score. En daar had Roel zeker kans, want zijn tegenstander zat er doorheen.”

Bron:
Dagblad de Limburger; dinsdag, 31 juli 2007

Buurt Dieteren oneens over parkeeroverlast

DIETEREN
Van onze verslaggever
Bewoners van de Vleutstraat in Dieteren worden het niet eens of zij een parkeerprobleem hebben. Bij activiteiten in het gemeenschapshuis in hun straat wordt ’s avonds druk geparkeerd, waardoor omwonenden hun auto’s niet kwijt kunnen. De gemeente Echt-Susteren wilde aan één kant een parkeerverbod opleggen, maar dat kwam er na bezwaren van de buurt niet. Eén bewoner heeft wel een parkeerverbod voor zijn oprit, waardoor medebewoner Harry Suijlen zich benadeeld voelt.
Ook hij vraagt, vergeefs, om een parkeerverbod.
Voor de andere bewoner geldt een uitzondering vanwege het bezit van paardentrailers, zegt wethouder Jo Bocken (verkeer).

Bron:
Swentibold; woensdag, 5 september 2007

Pastoor Jos Boon geïnstalleerd in Mariaveld-Susteren en Dieteren

De kersverse pastoor houdt van fietsen, lezen en Oostenrijkse muziek. Dat hij 'n echte fan is, blijkt uit zijn lidmaatschap van de fanclub van Die Hub'n Bub'n (Foto: Jan Valentijn)

Door Cor Voorter

Susteren/Dieteren - Sinds enkele weken is de in Brunssum geboren Jos Boon (40) geïnstalleerd als pastoor van de zowel de parochie OL Vrouw Onbevlekt Ontvangen te Mariaveld - Susteren als ook van de H. Stephanus te Dieteren. De eerste kennismaking met de beide parochiebesturen dateert echter al van januari 2007, nadat toen nog kapelaan Boon door het bisdom gepolst was over een benoeming tot pastoor voor deze twee parochies.

Hoewel beide kerkbesturen aandrongen op zijn eerdere installatie tot pastoor vonden zowel het bisdom als ook Boon zelf dat zijn hulp in Maastricht zeker nog enkele maanden hard nodig zou zijn, alvorens af te kunnen reizen naar Susteren en Dieteren. "De eerste indrukken na mijn installaties zijn bijzonder positief. Twee heel bijzondere ervaringen. Ook twee totaal verschillende ervaringen met deze twee parochies slechts enkele kilometers uit elkaar. Bijzonder positief heb ik ook de eerste kennismaking ervaren met de parochianen en de vele verenigingen in Dieteren en Mariaveld.", aldus de nieuwe parochieherder.

De belangstelling voor het religieuze in het leven van alledag zat er bij Jos Boon al vroeg in. Zowel grootvader en vader hebben beide deze parochietaak vervuld en zo kon het gebeuren dat hij langzaam het religieuze leventje inrolde. Aansluitend aan de lagere school ging Jos de bestuurlijke opleiding volgen aan de Meao. Na een aantal gesprekken met de parochiepriester en de bisschop startte hij in 1987 zijn priesteropleiding in Rolduc. "Na drie jaar kwamen er twijfels over de juistheid van mijn keuze en ben ik gestopt met deze studie en werd ik prompt opgeroepen voor het vervullen van mijn militaire dienstplicht. Deze heb ik niet afgemaakt, omdat ik in die periode be-

vestigd werd in mijn roeping om priester te worden. Na een periode als broodbakker gewerkt te hebben, heb ik mijn priesterstudie weer opgepakt en deze in 1998 afgerond. Aansluitend ben ik ruim een jaar in Gouda werkzaam geweest in de Ark-gemeenschap. Een woongroep van 5 verstandelijke gehandicapten en 4 begeleiders. Deze bijzondere ervaring gun ik iedereen. Zo bijzonder om in zulk een huishouden mee te draaien, met huishoud- en zorgtaken."

Na zijn aanstelling als diaken volgde in 2000 de priesterwijding en zijn benoeming tot kapelaan in Thorn. Na een jaar kwam zijn benoeming tot kapelaan in vijf parochies in Maastricht. Deze functie vervulde hij ruim zes-eneenhalf jaar om Maastricht uiteindelijk te

verruilen voor Susteren en Dieteren in augustus van dit jaar. "Het ligt natuurlijk in de lijn der verwachtingen dat je na een aantal jaren als kapelaan gewerkt te hebben de vraag gesteld krijgt om aan de slag te gaan als pastoor. De keuze voor welke parochie dat is ligt bij het bisdom. Je kunt dus niet solliciteren naar een parochie die zonder pastoor is komen te zitten.

Wél kunnen parochies hun wensen kenbaar maken, maar de uiteindelijke beslissing over de te benoemen pastoor ligt te allen tijde bij de bisschop."

De kersverse pastoor van de Susterense kernen houdt van fietsen, lezen en Oostenrijkse muziek. Voor alle duidelijkheid: ja hoor, de echte hoempa muziek! Vandaar ook dat Jos Boon lid is van de fanclub van die Hub'n Bub'n. Dieteren heeft al kennisgemaakt met dit illustere muziekgezelschap tijdens de feestelijke bijeenkomst aansluitend aan zijn installatiereceptie. En wie ging voorop in de polonaise? Juist Jos Boon himself! Ook zijn familie is trots en op hun familiepriester. "Mijn moeder, broer en de overige familie heeft het installatiefeest in mijn nieuwe parochies meegemaakt. Voor hen was de hartelijkheid van mijn ontvangst overduidelijk!" Uiteraard heeft de nieuwe pastoor zichzelf ook een aantal doelen gesteld. Zo wil hij vooral meer mensen de kracht en steun van het geloof doorgeven en mee te gaan in dit geloof. Catechese speelt hierin uiteraard een belangrijke rol. Ook wil hij de mensen opzoeken. Daarom zal hij bij alle mogelijke gelegenheden zijn gezicht laten zien. Bij mensen thuis, bij feestjes en partijen, maar ook in moeilijke tijden. "Ik wil er zijn voor mensen als ze me nodig hebben. Waar nodig hun die steun geven die ze nodig hebben. Niet alleen ouderen in hun geloof steunen, maar ook jongeren warm maken en kinderen aandacht geven."

Pastoor Boon geeft aan dat hij iemand is die spontaan op van alles en nog wat reageert. Toch wil hij ook duidelijk zijn in de keuzes die hij maakt, óók binnen de parochies in Mariaveld en Dieteren. Tradities handhaven en bewaken. Hij is iemand die kan relativeren, met de nodige humor in het leven staat, met waardering en respect voor zijn medemens. "Bij de Hub'n Bub'n geloofde ze ook niet dat ik priester was. Hun respect dat mijn keuze een bewuste keuze is geweest houdt ook waardering in voor de mens Jos Boon. De mensen zullen me moeten nemen zoals ik ben, met mijn sterkten en zwakheden."

Meestal krijgt een pastoor bij zijn installatie van het kerkbestuur een herderschopje. In mijn geval dus eentje voor Mariaveld en eentje voor Dieteren. Dat vond ik een beetje teveel van het goede. Daarom is in goed overleg het herderschopje van Mariaveld, voorzien van een aangepaste tekst. Voor Dieteren is daar een aparte zilveren ring op de stok eveneens met inscriptie toegevoegd.

Bron:
DDL; zaterdag 20 oktober 2007 pagina 9

Tientallen bekeuringen in Dieteren

Van onze verslaggever
Dieteren ■ Bij verschillende verkeerscontroles in Dieteren zijn de voorbije twee weken dertig automobilisten bekeurd omdat ze te hard reden binnen een dertig kilometerzone.

Ook zijn er bonnen uitgeschreven voor rijden zonder rijbewijs en rijden zonder gordel. De politie houdt regelmatig verkeerscontroles in Dieteren, omdat bewoners geklaagd hebben over de verkeersonveilige situatie. De buurt heeft last van het sluipverkeer dat vanwege wegwerkzaamheden elders door het dorp rijdt.

De politie is van plan met de controles door te gaan, zolang er wegwerkzaamheden blijven.